К 100-летию обсуждения мандата Армении в Сенате США

8 июня, 2020 - 13:46

Вопрос необходимости так называемого мандата возник сразу после окончания Первой мировой войны, когда бывшие оккупированные территории и народы были отделены от Германии и Османской империи. И если немецкие колонии на африканских и тихоокеанских островах нуждались как в европейской поддержке, так и в долгосрочном управлении, то Армении, Сирии, Палестине и Саудовской Аравии действительно нужна была поддержка для восстановления, чтобы самостоятельно противостоять последствиям войны и выбрать собственный путь развития. (1)

Параллельно с территориальными претензиями Армянской национальной объединенной делегации, которые были представлены Парижской мирной конференции 12 февраля 1919 года и Президену США Вудро Вильсону 17 апреля 2010 года в повестку дня по Армении был внесён также и вопрос о мандате Армении.

Союзные государства считали, что США могут взять на себя мандат Армении. (2)

Две американские миссии изучили вопрос о том, чтобы США приняли на себя мандат Армении. В 1918 году обе эти американские комиссии были отправлены на Ближний Восток для изучения вопросов участия США в региональных процессах.

Комиссия Кинг-Крейна в Константинополе, Палестине, Сирии и Киликии встретилась с представителями турецких, армянских, арабских, еврейских общин. Комиссия рекомендовала, прежде всего, создать армянское государство, включая Киликию. Она считала, что государство, принимающее мандат Армении, должно также принять мандаты Западной Армении и Константинополя, что будет способствовать репатриации, обмену населением, урегулированию государственного долга и экономического развития с Турцией.

Американская военная миссия во главе генерала Т. Харборда (Harbord Mission) осенью 1919 года посетила Киликию, Западную Армению и Республику Армения. Она собрала обширные материалы о ресурсах и возможностях этого региона и повторила те же аргументы в пользу мандата Армении.

Из истории известно, что за кулисами было сформулировано еще одно предложение, целью которого было помешать урегулированию Армянского вопроса, и это звучало так. «Не один единый мандат для армян и Армении, но один мандат для армян, другой мандат для Армении». Под этим мандатом подразумевалась не забота, а контроль. (3)

Параллельно с обсуждением этих и других вопросов армянская сторона требовала, чтобы Армении была предоставлена экономическая и военная помощь, что сделало бы возможным окончательное освобождение Армении и утверждение её как независимого государства.

Примечательно, что кемалистам не нужно было искать «мандат», они получали «мандат» от большевиков в форме щедрой военной и финансовой, консультативной и политической помощи, которая была завершена в кемалистско-большевистских и англо-большевистских договорах, подписанных 16 марта 1921 года. (4) (5)

Но вернемся к вопросу о мандате Армении. 24 мая 1920 года Президент США Вудро Вильсон обратился к Конгрессу США с предложением принять мандат Армении. 1 июня Сенат США 233 голосами против 62 отклонил предложение Президента Вильсона принять мандат Армении.

Как мы видим сегодня, этот отказ имел серьезные последствия не только для армян и Армении, но и для истории и судеб всех народов и стран Большого Ближнего Востока. Конгрессмены совершили роковую ошибку։ При этом конгрессмены не обратили внимания на пророческое предостережение генерала Харборда, в котором он сказал: «Лучше потратить миллионы на заботу, чем миллиарды на будущие войны». На сегодняшний день Соединенные Штаты Америки потратили тысячи миллиардов долларов на Ближнем Востоке, и, по словам Президента Трампа, 7 триллионов долларов, то есть 7 тысяч миллиардов, и впредь будут тратить из-за «несерьезного изучения миссии Харборда и непринятия его предложения о заботе». (6)

Тем не менее, вопрос о принятии мандата Армении обсуждался в Сенате США с 29 мая по 1 июня 1920 года, что означает, что Соединенные Штаты Америки «де-факто» признали право и титул государства Армения на армянские территории и тем самым аннулировали право и титул Османской империи на эти территории.

Это и есть основное общественно-правовое содержание, смысл и значимость факта обсуждения мандата Армении в Сенате США.

Тигран Пашабезян

Премьер-министр Республики Западная Армения (Армения)

29 мая 2020 года

VIDEO - https://youtu.be/cP-Z8OTwrA4

----------------------

Ծանոթագրություն

1. Փարիզի հաշտության կոնֆերանսի առաջին որոշումներից էր (1919 թվականի հունվար) Գերմանիային զրկել գաղութներից։ Բանաձեւում նաեւ ասվում էր, որ դաշնակիցներն ու նրանց հետ կապված երկրները համաձայն են, որպեսզի Հայաստանը, Սիրիան, Միջագետքը, Պաղեստինը եւ Արաբիան լիովին բաժանվեն Օսմանյան կայսրությունից, ընդսմին մատնանշվում էր, որ թուրքերը իրագործել են հայերի եւ այլ ենթակա ժողովուրդների սարսափելի կոտորած։ Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների թույլ զարգացած գերմանական գաղութները, համարվելով ինքնակառավարման անընդունակ տարածքներ, կարիք ունեին եվրոպական երկրների երկարամյա ղեկավարության։ Մյուս կողմից, Օսմանյան կայսրության որոշ ժողովուրդներ, ինչպես հայերն ու արաբները, զարգացման այն աստիճանի էին հասել, որ նրանց օգնությունը որպես անկախ ազգերի, կարող էր իրականացվել նրանց նկատմամբ մանդատ ընդունած երկրների օգնությամբ՝ մինչեւ որ նրանք կկարողանային գոյություն ունենալ ինքնուրույն։

Տես, Հայաստանի մանդատ (1920), https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1...(1920)

2. 1920 թ. ապրիլ 24-ին Սան-Ռեմոյում ապագա հայկական պետության սահմանների մասին ընդունվում է Լլոյդ Ջորջի նախագիծը, որն ուղարկվեց Վիլսոնին: Նախագծում ասվում էր.

«ա) Դիմել պրեզիդենտ Վիլսոնին, որպեսզի Ամերիկայի Միացյալ Նախագահները ընդունեն Հայաստանի մանդատը այն սահմաններում, որոնք տրված են Թուրքիայի հետ հաշտութեան պայմանագրի նախագծի առաջին տարբերակում:

բ) Եթե Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները չկամենան ընդունել մանդատը, Միացյալ նահանգների պրեզիդենտին խնդրվում է հանդես գալ իբրեւ միջնորդ Հայաստանի սահմանների հարցում, ինչպես ասված է ստորեւ բերվող նախագծային հոդվածում:

գ) Հետեւյալ իմաստով հոդված պետք է մտցվի հաշտության պայմաններում՝ Հայաստանի վերաբերյալ:

Թուրքիան, Հայաստանը եւ մյուս բարձր պայմանավորվող կողմերը համաձայն են դիմել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտի միջնորդությանը Թուրքիայի եւ Հայաստանի սահմանների հարցում՝ Էրզրումի, Տրապիզոնի, Վանի եւ Բիթլիսի վիլայեթներում եւ ընդունել այդ առթիվ նրա որոշումը, ինչպես նաեւ որեւէ պայման, որ նա կառաջարկի դեպի ծով Հայաստանի անկախ պետության ելքի մասին»:

1920 թվականի մայիս 17-ին Վիլսոնը տալիս է իր համաձայնությունը։

Տես, Լենդրուշ Խուրշուդյան, «Հայաստանի բաժանումը 1920 թվականին», ԵՊՀ, Երեւան, 2002, էջ 104-109:

3. Տես, «Այդ անտանելի հայերը», Լինկոլն Սթեֆընսի հարցազրույցը Լոուրենս Արաբացու հետ։

https://blog.168.am/blog/43624.html

4. 1920 թ. օգոստոսի 24-ին Գ. Չիչերինի եւ Բեքիր Սամի բեյի միջեւ նախաստորագրվեց խորհրդա-թուրքական մերձեցման գաղտնի պայմանագիրը, որն իր սուր ծայրով ուղղված էր Հայաստանի դեմ: Պայմանագրի նախագծով Խորհրդային Ռուսաստանը ճանաչում էր մինչեւ 1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը եղած պետական սահմանը, այլ խոսքով` ոչ միայն Առաջին աշխարհամարտում ռուսական զորքերի կողմից գրավյալ արեւմտահայ նահանգների, այլեւ արեւելահայ Կարսի մարզի ու Արդահանի վերադարձը Թուրքիային:

Նախաստորագրված պայմանագրից անմիջապես հետո Անգորա վերադարձած թուրք արտգործժողկոմն իր հետ տարավ խորհրդային կառավարության դրամական առաջին մասնաբաժինը` մեկեւկես միլիոն ռուբլին՝ ոսկով:

Խորհրդային կառավարությունը Բաքու-Նախիջեւան, Նովոռոսիյսկ-Տրապիզոն, Օդեսա-Սամսուն եւ այլ ցամաքային ու ծովային գծերով քեմալականներին անընդհատ մատակարարում էր շատ մեծ չափերի հասնող զենք, ռազմամթերք, դրամ-ոսկի, ցույց տալիս զինվորական խորհրդատվություն եւ դիվանագիտական աջակցություն: Ոչ լրիվ տվյալներով՝ 1920 թ. ամռանը քեմալականները բոլշեւիկներից ստացան 6․000 հրացան, 5 մլն. փամփուշտ, 17․600 արկ, սեպտեմբերին՝ 200․6 կգ ձուլածո ոսկի, հոկտեմբերին՝ 16 վագոն հրացան ու փամփուշտ, որոնք շոգեմակույկներով Տուապսեից փոխադրվեցին Տրապիզոն ու բաժանվեցին հայկական ռազմաճակատ մեկնող չեթեներին: Այդ օգնությունը շատ ավելի մեծ չափեր ընդունեց հետագայում` 1921-1922 թթ.:

Տես, Արարատ Հակոբյան, Հայաստանը «բոլշեւիկյան մուրճի եւ թուրքական սալի միջեւ», Aparaj.am, 15.06.2018։ https://www.yerkir.am/news/view/152089.html

5. Մարտի 16-ին Անգլիան ստորագրեց համաձայնություն Սովետների հետ, որով վերջինները պարտավորվում էին անգլիական գաղութներում հրաժարվել քարոզչությունից, իսկ անգլիական կառավարությունը պարտավորվում էր չպաշտպանել այն նորակազմ պետություններին, որոնք կազմված էին նախկին ռուսական կայսրության երկրներից: Դա առաջին հարվածն էր Հայաստանին, որովհետեւ Անգլիան արդեն պարտավորվում էր չօգնել հայերին՝ իրենց անկախությունը վերականգնելու պայքարում: Լոնդոնի խորհրդաժողովի հետ միաժամանակ Մոսկվայում տեղի էր ունենում խորհրդաժողով Խորհրդային Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ: Բանակցությունները հանգեցին ռուս-թուրքական դաշնագրի, որը կնքվեց 1921 թվականի մարտի 16-ին, այսինքն՝ ճիշտ նույն օրը, երբ ստորագրվեց ռուս-անգլիական համաձայնությունը:

Տես, Ալեքսանդր Խատիսյան, «Հայաստանի Հանրապետության ծագումն ու զարգացումը»։

https://library.enlightngo.org/index.php/2017/09/23/xatisyan-a-hayastani...

6. Տես, Յարութ Չէքիճեան, «Անդրադարձ. Հայաստանի Հանրապետութիւն - 100-ամեակ. Ինչպէ՞ս Մերժուեցաւ Հայաստանի Հոգատարութիւնը»: http://lousavor-avedis.org/?p=7439

 

ԱՄՆ Սենատում Հայաստանի մանդատի քննարկումների 100-ամյակի կապակցությամբ

Այսպես կոչված մանդատի՝ հոգատարության, հարցն առաջացավ Առաջին համաշխարհային պատերազմից ավարտից անմիջապես հետո, երբ Գերմանիայից ու Օսմանյան կայսրությունից անջատվեցին նախկինում բռնազավթված տարածքներն ու ժողովուրդները։ Եւ եթե Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների գերմանական գաղութները կարիքն ունեին եւրոպական երկրների կողմից եւ՛ աջակցության, եւ՛ երկարամյա կառավարման, ապա Հայաստանը, Սիրիան, Պաղեստինը եւ Արաբիան, իրականում, կարիքն ունեին աջակցության՝ ոտքի կանգնելու եւ սեփական միջոցներով հաղթահարելու համար պատերազմի հետեւանքները, ընտրելու զարգացման ինքնուրույն ճանապարհ։ (1)

Հայ ազգային միացյալ պատվիրակության տարածքային պահանջներին զուգահեռ, որոնք ներկայացվեցին Փարիզի խաղաղության վեհաժողովին՝ 1919 թ. փետրվարի 12–ին եւ ԱՄՆ նախագահ Վուդրո Վիլսոնին՝ 1919 թ. ապրիլ 17-ին, Հայաստանի համար հրապարակ բերվեց նաեւ Հայաստանի մանդատի հարցը։

Դաշնակից պետությունները գտնում էին, որ Հայաստանի մանդատը կարող է ստանձնել ԱՄՆ-ը։ (2)

ԱՄՆ-ի կողմից Հայաստանի մանդատը ստանձնելու հարցը ուսումնասիրել են ամերիկյան երկու առաքելություններ։ 1918 թվականին ամերիկյան երկու հանձնաժողովներ ուղարկվեցին Մերձավոր Արեւելք՝ ուսումնասիրելու եւ ապա ներկայացնելու տարածաշրջանի գործընթացներին ԱՄՆ-ի ներգրավվելու վերաբերյալ առաջարկներ։

Քինգ-Քրեյնի հանձնաժողովը Կոստանդնուպոլսում, Պաղեստինում, Սիրիայում եւ Կիլիկիայում հանդիպումներ ունեցավ թուրքական, հայկական, արաբական, հրեական ներկայացուցիչների հետ։ Հանձնաժողովը խորհուրդ տվեց առաջին հերթին ստեղծել հայկական աոանձին պետություն՝ ներառյալ Կիլիկիան: Նա գտնում էր, որ Հայաստանի մանդատն ընդունող պետությունը պետք է ընդունի նաեւ Արեւմտյան Հայաստանի եւ Կոստանդնուպոլսի մանդատը, որը կհեշտացներ հայրենադարձությունը, բնակչության փոխանակումը, Թուրքիայի հետ պետական պարտքի եւ տնտեսական զարգացման կարգավորումը։

Ամերիկյան զինվորական առաքելությունը գեներալ Տ. Հարբորդի գլխավորությամբ 1919 թվականի աշնանը ուղեւորություն ձեռնարկեց Կիլիկիա, Արեւմտյան Հայաստան եւ Հայաստանի Հանրապետություն: Նա հարուստ նյութեր հավաքեց այդ աշխարհաշրջանի պաշարների ու հնարավորությունների վերաբերյալ եւ կրկնեց միեւնույն փաստարկները հօգուտ Հայաստանի մանդատի։

Պատմությունից հայտնի է, որ կուլիսներում ձեւակերպվում էր մեկ այլ առաջարկ, որի նպատակը Հայկական հարցի կարգավորումը խոչընդոտելն էր եւ դա հնչում էր այսպես․ «Ոչ թե մեկ մանդատ հայերի եւ Հայաստանի վրա, այլ մեկ մանդատ հայերի, մեկ այլ մանդատ՝ Հայաստանի վրա»։ Այս առաջարկում մանդատ ասելով նկատի էր առնվում ոչ թե հոգատարությունը, այլ վերահսկողությունը։ (3)

Իրենց կարգին, այս եւ այլ հարցերի քննարկմանը զուգահեռ, հայերը պահանջում էին Հայաստանին ցուցաբերել տնտեսական եւ ռազմական օգնություն, ինչը հնարավոր կդարձներ Հայաստանի վերջնական ազատագրումն ու կայացումը, որպես ինքնուրույն պետություն։

Հատկանշական է, որ քեմալականները կարիք չունեցան « մանդատ» փնտրելու, նրանք «մանդատ» ստացան բոլշեւիկներից դրամական ու ռազմական, խորհրդատվական ու քաղաքական շռայլ օգնության եւ օժանդակության տեսքով, ինչը վերջնական ձեւակերպում ստացավ քեմալական-բոլշեւիկյան եւ անգլիական-բոլշեւիկյան պայմանագրերում՝ կնքված 1921 թ․ մարտի 16-ին։ (4) (5)

Վերադառնանք սակայն Հայաստանի մանդատի հարցին։ 1920 թ․ մայիս 24-ին ԱՄՆ նախագահ Վիլսոնը դիմեց ԱՄՆ Կոնգրեսին Հայաստանի մանդատն ընդունելու առաջարկով: Հունիսի 1-ին ԱՄՆ-ի Սենատը 233 ձայնով ընդդեմ 62-ի մերժեց Հայաստանի մանդատը ստանձնելու նախագահ Վիլսոնի առաջարկը:

Ինչպես այսօր կարող ենք նկատել, այդ մերժումը ծանր հետեւանքներ ունենացավ ոչ միայն հայերի եւ Հայաստանի համար, այլեւ Մեծ Մերձավոր Արեւելքի բոլոր ժողովուրդների ու երկրների պատմության մեջ ու ճակատագրում։ Կոնգրեսականները մի շատ կարեւոր վրիպում են թույլ տվել․ «Սակայն քոնկրեսականները ուշադրութիւն չեն դարձուցած զօրավար Հարպորտի ա՛յն եզրակացութեան` մարգարէութեան, ուր կ՛ըսէ. «Նախընտրելի է միլիոններ ծախսել հոգատարութեան, քան թէ միլիառներ` ապագայ պատերազմներուն»: Ցայսօր Ամերիկան հազարաւո՛ր միլիառներ ծախսեց Մերձաւոր Արեւելքի մէջ, եւ ըստ նախագահ Թրամփի` 7 թրիլիոն, այսինքն` 7 հազար միլիառ, եւ տակաւին պիտի շարունակէ ծախսել`«Հարպորտ առաքելութեան» տեղեկագիրը լրջօրէն չուսումնասիրելուն եւ հոգատարութիւնը չընդունելուն պատճառով»: (6)

Այնուհանդերձ, 1920 թվականի մայիսի 29-ից հունիս 1-ը ԱՄՆ Սենատում քննարկվել է Հայաստանի մանդատն ընդունելու հարցը, ինչը նշանակում է, որ ԱՄՆ-ն դե ֆակտո (de facto) ճանաչել է Հայաստան պետության իրավունքն ու տիտղոսը հայկական տարածքների նկատմամբ եւ դրանով չեղյալ է համարել այդ տարածքների նկատմամբ Օսմանյան կայսրության իրավունքն ու տիտղոսը։

Ահա սա է ԱՄՆ Սենատում Հայաստանի մանդատի քննարկման փաստի իրավական-քաղաքական հիմնական բովանդակությունը, իմաստն ու նշանակությունը։

Տիգրան Փաշաբեզյան

Արեւմտյան Հայաստանի Հանրապետության (Հայաստան) Վարչապետ

29 մայիս 2020 թ.

VIDEO - https://youtu.be/he15nldd3fM

———————-

Ծանոթագրություն

1. Փարիզի հաշտության կոնֆերանսի առաջին որոշումներից էր (1919 թվականի հունվար) Գերմանիային զրկել գաղութներից։ Բանաձեւում նաեւ ասվում էր, որ դաշնակիցներն ու նրանց հետ կապված երկրները համաձայն են, որպեսզի Հայաստանը, Սիրիան, Միջագետքը, Պաղեստինը եւ Արաբիան լիովին բաժանվեն Օսմանյան կայսրությունից, ընդսմին մատնանշվում էր, որ թուրքերը իրագործել են հայերի եւ այլ ենթակա ժողովուրդների սարսափելի կոտորած։ Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների թույլ զարգացած գերմանական գաղութները, համարվելով ինքնակառավարման անընդունակ տարածքներ, կարիք ունեին եվրոպական երկրների երկարամյա ղեկավարության։ Մյուս կողմից, Օսմանյան կայսրության որոշ ժողովուրդներ, ինչպես հայերն ու արաբները, զարգացման այն աստիճանի էին հասել, որ նրանց օգնությունը որպես անկախ ազգերի, կարող էր իրականացվել նրանց նկատմամբ մանդատ ընդունած երկրների օգնությամբ՝ մինչեւ որ նրանք կկարողանային գոյություն ունենալ ինքնուրույն։

Տես, Հայաստանի մանդատ (1920), https://hy.wikipedia.org/

2. 1920 թ. ապրիլ 24-ին Սան-Ռեմոյում ապագա հայկական պետության սահմանների մասին ընդունվում է Լլոյդ Ջորջի նախագիծը, որն ուղարկվեց Վիլսոնին: Նախագծում ասվում էր.

«ա) Դիմել պրեզիդենտ Վիլսոնին, որպեսզի Ամերիկայի Միացյալ Նախագահները ընդունեն Հայաստանի մանդատը այն սահմաններում, որոնք տրված են Թուրքիայի հետ հաշտութեան պայմանագրի նախագծի առաջին տարբերակում:

բ) Եթե Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները չկամենան ընդունել մանդատը, Միացյալ նահանգների պրեզիդենտին խնդրվում է հանդես գալ իբրեւ միջնորդ Հայաստանի սահմանների հարցում, ինչպես ասված է ստորեւ բերվող նախագծային հոդվածում:

գ) Հետեւյալ իմաստով հոդված պետք է մտցվի հաշտության պայմաններում՝ Հայաստանի վերաբերյալ:

Թուրքիան, Հայաստանը եւ մյուս բարձր պայմանավորվող կողմերը համաձայն են դիմել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտի միջնորդությանը Թուրքիայի եւ Հայաստանի սահմանների հարցում՝ Էրզրումի, Տրապիզոնի, Վանի եւ Բիթլիսի վիլայեթներում եւ ընդունել այդ առթիվ նրա որոշումը, ինչպես նաեւ որեւէ պայման, որ նա կառաջարկի դեպի ծով Հայաստանի անկախ պետության ելքի մասին»:

1920 թվականի մայիս 17-ին Վիլսոնը տալիս է իր համաձայնությունը։

Տես, Լենդրուշ Խուրշուդյան, «Հայաստանի բաժանումը 1920 թվականին», ԵՊՀ, Երեւան, 2002, էջ 104-109:

3. Տես, «Այդ անտանելի հայերը», Լինկոլն Սթեֆընսի հարցազրույցը Լոուրենս Արաբացու հետ։ https://www.academia.edu

4. 1920 թ. օգոստոսի 24-ին Գ. Չիչերինի եւ Բեքիր Սամի բեյի միջեւ նախաստորագրվեց խորհրդա-թուրքական մերձեցման գաղտնի պայմանագիրը, որն իր սուր ծայրով ուղղված էր Հայաստանի դեմ: Պայմանագրի նախագծով Խորհրդային Ռուսաստանը ճանաչում էր մինչեւ 1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը եղած պետական սահմանը, այլ խոսքով` ոչ միայն Առաջին աշխարհամարտում ռուսական զորքերի կողմից գրավյալ արեւմտահայ նահանգների, այլեւ արեւելահայ Կարսի մարզի ու Արդահանի վերադարձը Թուրքիային:

Նախաստորագրված պայմանագրից անմիջապես հետո Անգորա վերադարձած թուրք արտգործժողկոմն իր հետ տարավ խորհրդային կառավարության դրամական առաջին մասնաբաժինը` մեկեւկես միլիոն ռուբլին՝ ոսկով:

Խորհրդային կառավարությունը Բաքու-Նախիջեւան, Նովոռոսիյսկ-Տրապիզոն, Օդեսա-Սամսուն եւ այլ ցամաքային ու ծովային գծերով քեմալականներին անընդհատ մատակարարում էր շատ մեծ չափերի հասնող զենք, ռազմամթերք, դրամ-ոսկի, ցույց տալիս զինվորական խորհրդատվություն եւ դիվանագիտական աջակցություն: Ոչ լրիվ տվյալներով՝ 1920 թ. ամռանը քեմալականները բոլշեւիկներից ստացան 6․000 հրացան, 5 մլն. փամփուշտ, 17․600 արկ, սեպտեմբերին՝ 200․6 կգ ձուլածո ոսկի, հոկտեմբերին՝ 16 վագոն հրացան ու փամփուշտ, որոնք շոգեմակույկներով Տուապսեից փոխադրվեցին Տրապիզոն ու բաժանվեցին հայկական ռազմաճակատ մեկնող չեթեներին: Այդ օգնությունը շատ ավելի մեծ չափեր ընդունեց հետագայում` 1921-1922 թթ.:

Տես, Արարատ Հակոբյան, Հայաստանը «բոլշեւիկյան մուրճի եւ թուրքական սալի միջեւ», www.Aparaj.am,  15.06.2018։

5. Մարտի 16-ին Անգլիան ստորագրեց համաձայնություն Սովետների հետ, որով վերջինները պարտավորվում էին անգլիական գաղութներում հրաժարվել քարոզչությունից, իսկ անգլիական կառավարությունը պարտավորվում էր չպաշտպանել այն նորակազմ պետություններին, որոնք կազմված էին նախկին ռուսական կայսրության երկրներից: Դա առաջին հարվածն էր Հայաստանին, որովհետեւ Անգլիան արդեն պարտավորվում էր չօգնել հայերին՝ իրենց անկախությունը վերականգնելու պայքարում: Լոնդոնի խորհրդաժողովի հետ միաժամանակ Մոսկվայում տեղի էր ունենում խորհրդաժողով Խորհրդային Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ: Բանակցությունները հանգեցին ռուս-թուրքական դաշնագրի, որը կնքվեց 1921 թվականի մարտի 16-ին, այսինքն՝ ճիշտ նույն օրը, երբ ստորագրվեց ռուս-անգլիական համաձայնությունը:

Տես, Ալեքսանդր Խատիսյան, «Հայաստանի Հանրապետության ծագումն ու զարգացումը»։ http://www.aniarc.am/2019/07/28/

6.       Տես, Յարութ Չէքիճեան, «Անդրադարձ. Հայաստանի Հանրապետութիւն — 100-ամեակ. Ինչպէ՞ս Մերժուեցաւ Հայաստանի Հոգատարութիւնը»: http://lousavor-avedis.org

 

On the 100th anniversary of the discussion of the mandate of Armenia in the US Senate

The need for a so-called mandate arose immediately after the end of the First World War, when the former occupied territories and peoples were separated from Germany and the Ottoman Empire. And while the German colonies on the African and Pacific islands needed both European support and long-term management, other countries Armenia, Syria, Palestine and Saudi Arabia really needed support for reconstruction in order to independently confront the consequences of the war and choose their own development path. (1)

In parallel with the territorial claims of the Armenian National United Delegation, which were presented to the Paris Peace Conference on February 12, 1919 and to US President Woodrow Wilson on April 17, 2010, the issue of the mandate of Armenia was also put on the agenda for Armenia.

The Allied powers believed that the United States could take over the mandate of Armenia. (2)

Two US missions examined the issue of the United States taking over Armenia’s mandate. In 1918, both of these American commissions were sent to the Middle East to study US participation in regional processes.

The King-Crane commission in Constantinople, Palestine, Syria and Cilicia met with representatives of Turkish, Armenian, Arab, Jewish communities. The commission recommended, first of all, the creation of an Armenian state, including Cilicia. It believed that the state accepting the mandate of Armenia should also accept the mandates of Western Armenia and Constantinople, which will facilitate repatriation, population exchange, settlement of state debt and of economic development with Turkey.

An American military mission led by General T. Harbord (Harbord Mission) in the fall of 1919 visited Cilicia, Western Armenia and the Republic of Armenia. They collected extensive materials on the resources and capabilities of this region and repeated the same arguments in favor of the mandate of Armenia.

It is known from history that another proposal was formulated behind the scenes, the purpose of which was to prevent the settlement of the Armenian Cause, and it sounded like this: “Not one single mandate for Armenians and Armenia, but one mandate for Armenians, another mandate for Armenia.” This mandate did not mean care, but control. (3)

In parallel with the discussion of these and other issues, the Armenian side demanded that economic and military assistance be provided to Armenia, which would make possible the final liberation of Armenia and its establishment as an independent state.

It is noteworthy that the Kemalists did not need to seek a “mandate”, they received a “mandate” from the Bolsheviks in the form of generous financial and military, consultative and political assistance, which was completed in the Kemalist-Bolshevik and Anglo(British)-Bolshevik treaties signed on March 16, 1921. (4) (5)

But back to the issue of the mandate of Armenia. On May 24, 1920, US President Woodrow Wilson applied to the US Congress with a proposal to accept the mandate of Armenia. On June 1, the US Senate rejected the offer of President Wilson to accept the mandate of Armenia with 233 votes to 62.

As we see today, this refusal had serious consequences not only for Armenians and Armenia, but also for the history and destinies of all peoples and countries of the Greater Middle East. Congressmen made a fatal mistake. At the same time, the congressmen did not pay attention to the prophetic warning of General Harbord, in which he said: "It is better to spend millions on care than billions on future wars." To date, the United States of America has spent thousands of billions of dollars in the Middle East, and, according to President Trump, 7 trillion dollars, that is, 7 thousand billions, and will continue to be spent because of “frivolous study of Harbord’s mission and rejection of his proposal for care”. (6)

Nevertheless, the adoption of the mandate of Armenia was discussed in the US Senate from May 29 to June 1, 1920, which means that the United States of America de facto recognized the right and title of the state of Armenia to Armenian territories and thereby annulled the right and title Ottoman Empire in these territories.

This is the main socio-legal content, meaning and significance of the fact of discussion of the mandate of Armenia in the US Senate.

Tigran Pashabezyan

Prime Minister of the Republic of Western Armenia (Armenia)

May 29, 2020

****

Translated into English by Vagan Babakhanyan

-----------------

Ծանոթագրություն

1. Փարիզի հաշտության կոնֆերանսի առաջին որոշումներից էր (1919 թվականի հունվար) Գերմանիային զրկել գաղութներից։ Բանաձեւում նաեւ ասվում էր, որ դաշնակիցներն ու նրանց հետ կապված երկրները համաձայն են, որպեսզի Հայաստանը, Սիրիան, Միջագետքը, Պաղեստինը եւ Արաբիան լիովին բաժանվեն Օսմանյան կայսրությունից, ընդսմին մատնանշվում էր, որ թուրքերը իրագործել են հայերի եւ այլ ենթակա ժողովուրդների սարսափելի կոտորած։ Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների թույլ զարգացած գերմանական գաղութները, համարվելով ինքնակառավարման անընդունակ տարածքներ, կարիք ունեին եվրոպական երկրների երկարամյա ղեկավարության։ Մյուս կողմից, Օսմանյան կայսրության որոշ ժողովուրդներ, ինչպես հայերն ու արաբները, զարգացման այն աստիճանի էին հասել, որ նրանց օգնությունը որպես անկախ ազգերի, կարող էր իրականացվել նրանց նկատմամբ մանդատ ընդունած երկրների օգնությամբ՝ մինչեւ որ նրանք կկարողանային գոյություն ունենալ ինքնուրույն։

Տես, Հայաստանի մանդատ (1920), https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1...(1920)

2. 1920 թ. ապրիլ 24-ին Սան-Ռեմոյում ապագա հայկական պետության սահմանների մասին ընդունվում է Լլոյդ Ջորջի նախագիծը, որն ուղարկվեց Վիլսոնին: Նախագծում ասվում էր.

«ա) Դիմել պրեզիդենտ Վիլսոնին, որպեսզի Ամերիկայի Միացյալ Նախագահները ընդունեն Հայաստանի մանդատը այն սահմաններում, որոնք տրված են Թուրքիայի հետ հաշտութեան պայմանագրի նախագծի առաջին տարբերակում:

բ) Եթե Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները չկամենան ընդունել մանդատը, Միացյալ նահանգների պրեզիդենտին խնդրվում է հանդես գալ իբրեւ միջնորդ Հայաստանի սահմանների հարցում, ինչպես ասված է ստորեւ բերվող նախագծային հոդվածում:

գ) Հետեւյալ իմաստով հոդված պետք է մտցվի հաշտության պայմաններում՝ Հայաստանի վերաբերյալ:

Թուրքիան, Հայաստանը եւ մյուս բարձր պայմանավորվող կողմերը համաձայն են դիմել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտի միջնորդությանը Թուրքիայի եւ Հայաստանի սահմանների հարցում՝ Էրզրումի, Տրապիզոնի, Վանի եւ Բիթլիսի վիլայեթներում եւ ընդունել այդ առթիվ նրա որոշումը, ինչպես նաեւ որեւէ պայման, որ նա կառաջարկի դեպի ծով Հայաստանի անկախ պետության ելքի մասին»:

1920 թվականի մայիս 17-ին Վիլսոնը տալիս է իր համաձայնությունը։

Տես, Լենդրուշ Խուրշուդյան, «Հայաստանի բաժանումը 1920 թվականին», ԵՊՀ, Երեւան, 2002, էջ 104-109:

3. Տես, «Այդ անտանելի հայերը», Լինկոլն Սթեֆընսի հարցազրույցը Լոուրենս Արաբացու հետ։

https://blog.168.am/blog/43624.html

4. 1920 թ. օգոստոսի 24-ին Գ. Չիչերինի եւ Բեքիր Սամի բեյի միջեւ նախաստորագրվեց խորհրդա-թուրքական մերձեցման գաղտնի պայմանագիրը, որն իր սուր ծայրով ուղղված էր Հայաստանի դեմ: Պայմանագրի նախագծով Խորհրդային Ռուսաստանը ճանաչում էր մինչեւ 1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը եղած պետական սահմանը, այլ խոսքով` ոչ միայն Առաջին աշխարհամարտում ռուսական զորքերի կողմից գրավյալ արեւմտահայ նահանգների, այլեւ արեւելահայ Կարսի մարզի ու Արդահանի վերադարձը Թուրքիային:

Նախաստորագրված պայմանագրից անմիջապես հետո Անգորա վերադարձած թուրք արտգործժողկոմն իր հետ տարավ խորհրդային կառավարության դրամական առաջին մասնաբաժինը` մեկեւկես միլիոն ռուբլին՝ ոսկով:

Խորհրդային կառավարությունը Բաքու-Նախիջեւան, Նովոռոսիյսկ-Տրապիզոն, Օդեսա-Սամսուն եւ այլ ցամաքային ու ծովային գծերով քեմալականներին անընդհատ մատակարարում էր շատ մեծ չափերի հասնող զենք, ռազմամթերք, դրամ-ոսկի, ցույց տալիս զինվորական խորհրդատվություն եւ դիվանագիտական աջակցություն: Ոչ լրիվ տվյալներով՝ 1920 թ. ամռանը քեմալականները բոլշեւիկներից ստացան 6․000 հրացան, 5 մլն. փամփուշտ, 17․600 արկ, սեպտեմբերին՝ 200․6 կգ ձուլածո ոսկի, հոկտեմբերին՝ 16 վագոն հրացան ու փամփուշտ, որոնք շոգեմակույկներով Տուապսեից փոխադրվեցին Տրապիզոն ու բաժանվեցին հայկական ռազմաճակատ մեկնող չեթեներին: Այդ օգնությունը շատ ավելի մեծ չափեր ընդունեց հետագայում` 1921-1922 թթ.:

Տես, Արարատ Հակոբյան, Հայաստանը «բոլշեւիկյան մուրճի եւ թուրքական սալի միջեւ», Aparaj.am, 15.06.2018։ https://www.yerkir.am/news/view/152089.html

5. Մարտի 16-ին Անգլիան ստորագրեց համաձայնություն Սովետների հետ, որով վերջինները պարտավորվում էին անգլիական գաղութներում հրաժարվել քարոզչությունից, իսկ անգլիական կառավարությունը պարտավորվում էր չպաշտպանել այն նորակազմ պետություններին, որոնք կազմված էին նախկին ռուսական կայսրության երկրներից: Դա առաջին հարվածն էր Հայաստանին, որովհետեւ Անգլիան արդեն պարտավորվում էր չօգնել հայերին՝ իրենց անկախությունը վերականգնելու պայքարում: Լոնդոնի խորհրդաժողովի հետ միաժամանակ Մոսկվայում տեղի էր ունենում խորհրդաժողով Խորհրդային Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ: Բանակցությունները հանգեցին ռուս-թուրքական դաշնագրի, որը կնքվեց 1921 թվականի մարտի 16-ին, այսինքն՝ ճիշտ նույն օրը, երբ ստորագրվեց ռուս-անգլիական համաձայնությունը:

Տես, Ալեքսանդր Խատիսյան, «Հայաստանի Հանրապետության ծագումն ու զարգացումը»։

https://library.enlightngo.org/index.php/2017/09/23/xatisyan-a-hayastani...

6. Տես, Յարութ Չէքիճեան, «Անդրադարձ. Հայաստանի Հանրապետութիւն - 100-ամեակ. Ինչպէ՞ս Մերժուեցաւ Հայաստանի Հոգատարութիւնը»: http://lousavor-avedis.org/?p=7439

 

Pour le 100e anniversaire concernant les débats autour du mandat sur l'Arménie

au Sénat américain

Mettre l'Arménie sous mandat a été considéré indispensable dès la fin de la Première Guerre Mondiale dès lors que les territoires occupés et leurs peuples ont été soustraits à l'Allemagne et à l'Empire ottoman. Si les colonies allemandes d'Afrique et des îles océaniennes avaient besoin du soutien tant européen que d'une gouvernance à long terme, l'Arménie, la Syrie, la Palestine et l'Arabie Saoudite avaient réellement besoin d'un soutien pour renaître, faire face aux conséquences de la guerre et  adapter leurs propres choix de développement (1).

Paralèllement aux revendications territoriales présentées par la Délégation arménienne unifiée à la Conférence de Paix de Paris le 12 février 1919 et au Président des Etats-Unis d'Amérique Woodrow Wilson le 17 avril, la question d'un mandat sur l'Arménie figurait à l'ordre du jour.

Les Puissances Alliées considéraient que les Etats-Unis pouvaient prendre en charge ce mandat (2).

Deux missions américaines furent chargées d'étudier cette prise de mandat sur l'Arménie. En 1918 ces deux missions se sont rendues au Proche Orient afin d'examiner sur le terrain les conditions de la participation américaine.

La mission King-Crain, à Constantinople, en Palestine, en Syrie et Cilicie, a rencontré les représentants des communautés turque, arménienne, arabe et juive. Elle a préconisé tout d'abord  la nécessité de créer un Etat arménien en lui incluant la Cilicie. Elle considérait que l'Etat prenant mandat sur l'Arménie devait également avoir mandat sur l'Arménie Occidentale et Constantinople, ce qui permettrait de rapatrier, d'échanger les populations, de réguler la dette d'Etat et le développement économique avec la Turquie.

La mission militaire américaine avec à sa tête le général T. Harbord (Harbord Mission) s'est rendue à l'automne 1919 en Cilicie, Arménie Occidentale et République Arménie. Elle a rassemblé de nombreuses données concernant les ressources et possibilités de la région et a confirmé les mêmes arguments pour un mandat sur l'Arménie.

Dans les coulisses des pourparlers une autre proposition avait été avancée pour faire obstacle au règlement de la Question Arménienne , formulée ainsi : « Non pas un mandat unique pour les arméniens et l’Arménie mais un mandat pour les arméniens et un autre pour l’Arménie ». Cela revenait à établir un contrôle (3).

En parallèle à ces questions, la partie arménienne exigeait que l’Arménie bénéficie d’une aide économique et militaire qui lui aurait donné la possibilité de se libérer définitivement et l’aurait confirmée en tant qu’Etat indépendant.

Ce qui est étonnant c'est que les kémalistes n'ont pas eu besoin de chercher un «mandat»; ils l'ont reçu des bolchéviks sous une forme généreuse d'aide militaire, financière , consultative et politique conclue lors des accords bolchévico-kémaliste et anglo-bolchévik signés le 16 mars 1921 (4), (5).

Mais revenons à la question du mandat sur l’Arménie. Le 24 mai 1920, le Président des Etats-Unis Woodrow Wilson s’est adressé au Congrès en proposant de prendre mandat sur l’Arménie. Le 1er juin, le Sénat a rejeté la proposition du Président par 233 voix contre 62.

Et nous constatons aujourd’hui que ce refus a eu d’importantes conséquences non seulement pour les arméniens et l’Arménie mais pour l’histoire et le destin de tous les peuples et pays du Grand Proche Orient. Les Congressmen ont commis une erreur fatale. Ils n’ont pas pris en considération l’avertissement  prophétique  du général Harbord: ” Il est préférable de dépenser des millions sur un point donné plutôt que des milliards pour des guerres à venir”. Au jour d’aujourd’hui les Etats-Unis d’Amérique ont dépensé des milliers de milliards au Proche Orient, - d’après les dires du Président Trump, 7 trillions de dollars – soit 7 000 milliards et continueront de dépenser à l’avenir en raison de “n’avoir pas donné toute son importance aux conclusions de la mission Harbord concernant ce problème” (6).

Néanmoins, le Sénat américain a délibéré entre le 29 mai et le 1er juin 1920 sur la prise de mandat sur l’Arménie. Cela signifie que les Etats-Unis d’Amérique ont reconnu de facto le droit et le titre d’Etat à l’Arménie sur les territoires arméniens et, dans la foulée, cela annulait le droit et le titre de l’Empire ottoman sur ces territoires.

C’est cela qui constitue l’essentiel du contenu juridique, du sens et de la portée des débats au Sénat américain concernant le mandat sur l’Arménie.

Tigran Pashabézian

Premier Ministre de la République Arménie Occidentale (Arménie)

29 mai 2020



Traduit en français par Béatrice Nazarian

VIDEO - https://youtu.be/Sc0trEEZ2V0

----------------------

Ծանոթագրություն

1. Փարիզի հաշտության կոնֆերանսի առաջին որոշումներից էր (1919 թվականի հունվար) Գերմանիային զրկել գաղութներից։ Բանաձեւում նաեւ ասվում էր, որ դաշնակիցներն ու նրանց հետ կապված երկրները համաձայն են, որպեսզի Հայաստանը, Սիրիան, Միջագետքը, Պաղեստինը եւ Արաբիան լիովին բաժանվեն Օսմանյան կայսրությունից, ընդսմին մատնանշվում էր, որ թուրքերը իրագործել են հայերի եւ այլ ենթակա ժողովուրդների սարսափելի կոտորած։ Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների թույլ զարգացած գերմանական գաղութները, համարվելով ինքնակառավարման անընդունակ տարածքներ, կարիք ունեին եվրոպական երկրների երկարամյա ղեկավարության։ Մյուս կողմից, Օսմանյան կայսրության որոշ ժողովուրդներ, ինչպես հայերն ու արաբները, զարգացման այն աստիճանի էին հասել, որ նրանց օգնությունը որպես անկախ ազգերի, կարող էր իրականացվել նրանց նկատմամբ մանդատ ընդունած երկրների օգնությամբ՝ մինչեւ որ նրանք կկարողանային գոյություն ունենալ ինքնուրույն։

Տես, Հայաստանի մանդատ (1920), https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1...(1920)

2. 1920 թ. ապրիլ 24-ին Սան-Ռեմոյում ապագա հայկական պետության սահմանների մասին ընդունվում է Լլոյդ Ջորջի նախագիծը, որն ուղարկվեց Վիլսոնին: Նախագծում ասվում էր.

«ա) Դիմել պրեզիդենտ Վիլսոնին, որպեսզի Ամերիկայի Միացյալ Նախագահները ընդունեն Հայաստանի մանդատը այն սահմաններում, որոնք տրված են Թուրքիայի հետ հաշտութեան պայմանագրի նախագծի առաջին տարբերակում:

բ) Եթե Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները չկամենան ընդունել մանդատը, Միացյալ նահանգների պրեզիդենտին խնդրվում է հանդես գալ իբրեւ միջնորդ Հայաստանի սահմանների հարցում, ինչպես ասված է ստորեւ բերվող նախագծային հոդվածում:

գ) Հետեւյալ իմաստով հոդված պետք է մտցվի հաշտության պայմաններում՝ Հայաստանի վերաբերյալ:

Թուրքիան, Հայաստանը եւ մյուս բարձր պայմանավորվող կողմերը համաձայն են դիմել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտի միջնորդությանը Թուրքիայի եւ Հայաստանի սահմանների հարցում՝ Էրզրումի, Տրապիզոնի, Վանի եւ Բիթլիսի վիլայեթներում եւ ընդունել այդ առթիվ նրա որոշումը, ինչպես նաեւ որեւէ պայման, որ նա կառաջարկի դեպի ծով Հայաստանի անկախ պետության ելքի մասին»:

1920 թվականի մայիս 17-ին Վիլսոնը տալիս է իր համաձայնությունը։

Տես, Լենդրուշ Խուրշուդյան, «Հայաստանի բաժանումը 1920 թվականին», ԵՊՀ, Երեւան, 2002, էջ 104-109:

3. Տես, «Այդ անտանելի հայերը», Լինկոլն Սթեֆընսի հարցազրույցը Լոուրենս Արաբացու հետ։

https://blog.168.am/blog/43624.html

4. 1920 թ. օգոստոսի 24-ին Գ. Չիչերինի եւ Բեքիր Սամի բեյի միջեւ նախաստորագրվեց խորհրդա-թուրքական մերձեցման գաղտնի պայմանագիրը, որն իր սուր ծայրով ուղղված էր Հայաստանի դեմ: Պայմանագրի նախագծով Խորհրդային Ռուսաստանը ճանաչում էր մինչեւ 1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը եղած պետական սահմանը, այլ խոսքով` ոչ միայն Առաջին աշխարհամարտում ռուսական զորքերի կողմից գրավյալ արեւմտահայ նահանգների, այլեւ արեւելահայ Կարսի մարզի ու Արդահանի վերադարձը Թուրքիային:

Նախաստորագրված պայմանագրից անմիջապես հետո Անգորա վերադարձած թուրք արտգործժողկոմն իր հետ տարավ խորհրդային կառավարության դրամական առաջին մասնաբաժինը` մեկեւկես միլիոն ռուբլին՝ ոսկով:

Խորհրդային կառավարությունը Բաքու-Նախիջեւան, Նովոռոսիյսկ-Տրապիզոն, Օդեսա-Սամսուն եւ այլ ցամաքային ու ծովային գծերով քեմալականներին անընդհատ մատակարարում էր շատ մեծ չափերի հասնող զենք, ռազմամթերք, դրամ-ոսկի, ցույց տալիս զինվորական խորհրդատվություն եւ դիվանագիտական աջակցություն: Ոչ լրիվ տվյալներով՝ 1920 թ. ամռանը քեմալականները բոլշեւիկներից ստացան 6․000 հրացան, 5 մլն. փամփուշտ, 17․600 արկ, սեպտեմբերին՝ 200․6 կգ ձուլածո ոսկի, հոկտեմբերին՝ 16 վագոն հրացան ու փամփուշտ, որոնք շոգեմակույկներով Տուապսեից փոխադրվեցին Տրապիզոն ու բաժանվեցին հայկական ռազմաճակատ մեկնող չեթեներին: Այդ օգնությունը շատ ավելի մեծ չափեր ընդունեց հետագայում` 1921-1922 թթ.:

Տես, Արարատ Հակոբյան, Հայաստանը «բոլշեւիկյան մուրճի եւ թուրքական սալի միջեւ», Aparaj.am, 15.06.2018։ https://www.yerkir.am/news/view/152089.html

5. Մարտի 16-ին Անգլիան ստորագրեց համաձայնություն Սովետների հետ, որով վերջինները պարտավորվում էին անգլիական գաղութներում հրաժարվել քարոզչությունից, իսկ անգլիական կառավարությունը պարտավորվում էր չպաշտպանել այն նորակազմ պետություններին, որոնք կազմված էին նախկին ռուսական կայսրության երկրներից: Դա առաջին հարվածն էր Հայաստանին, որովհետեւ Անգլիան արդեն պարտավորվում էր չօգնել հայերին՝ իրենց անկախությունը վերականգնելու պայքարում: Լոնդոնի խորհրդաժողովի հետ միաժամանակ Մոսկվայում տեղի էր ունենում խորհրդաժողով Խորհրդային Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ: Բանակցությունները հանգեցին ռուս-թուրքական դաշնագրի, որը կնքվեց 1921 թվականի մարտի 16-ին, այսինքն՝ ճիշտ նույն օրը, երբ ստորագրվեց ռուս-անգլիական համաձայնությունը:

Տես, Ալեքսանդր Խատիսյան, «Հայաստանի Հանրապետության ծագումն ու զարգացումը»։

https://library.enlightngo.org/index.php/2017/09/23/xatisyan-a-hayastani...

6. Տես, Յարութ Չէքիճեան, «Անդրադարձ. Հայաստանի Հանրապետութիւն - 100-ամեակ. Ինչպէ՞ս Մերժուեցաւ Հայաստանի Հոգատարութիւնը»: http://lousavor-avedis.org/?p=7439

 

ABD Senatosu'nda Ermeni mandası görüşmelerinin 100. yıldönümü vesilesiyle

Sözde manda sorununun önem kazanması, Birinci Dünya Savaşı'nın bitiminden kısa bir süre sonra, daha önce işgal edilmiş bölgeler ve halklar Almanya ve Osmanlı İmparatorluğu'ndan ayrıldığında ortaya çiktı.

Ve eğer Afrika ve Pasifik adalarındaki Alman kolonilerinin hem Avrupa desteğine hem de uzun vadeli yönetimine ihtiyacları varsa, o zaman Ermenistan, Suriye, Filistin gerçten desteğe, ayaklanmaya ve kendi imkanlarıyla savaşın etkilerinin üstesinden gelmeye, bağımsız bir gelişim yöntemi seçmeğe ihtiyacları vardı. (1)

Ermeni Ulusal Birleşik Heyetinin toprak taleplerine paralel olarak, 12 Şubat 1919'da Paris Barış Konferansı'na ve 17 Nisan 2010'da ABD Başkanı Woodrow Wilson'a sunması ile Ermenistan'ın mandası sorunu ortaya çıktı.

Müttefik devletler, Amerika Birleşik Devletleri'nin Ermenistan mandasını devralabileceğini düşünüyorlardı. (2)

İki Amerikan kurulu ABD'nin Ermenistan mandasını devralma konusunu inceledi. 1918'de, Amerika Birleşik Devletleri'nin bölgesel süreçlere katılımına ilişkin önerileri incelemek ve daha sonra önermek için Orta Doğu'ya iki Amerikan komisyonu gönderildi.

King-Crane Komisyonu Konstantinopolis (İstanbul), Filistin, Suriye ve Kilikya'daki Türk, Ermeni, Arap ve Yahudi temsilcilerle bir araya geldi. Komisyon, her şeyden önce, Kilikya dahil olmak üzere bir Ermeni devletinin kurulmasını önerdi. O Ermenistan mandasını kabul eden devletin Batı Ermenistan ve Konstantinopolis'in mandasını de kabul etmesi gerektiğine inanıyordu ki buda ülkeye geri dönüşü, nüfus değişimini, Türkiye ile devler borcunu ve ekonomik kalkınma sistemini kolaylaştıracaktı.

Amerikan askeri komusyonu General T. Harbord liderliğinde 1919 sonbaharında Kilikya, Batı Ermenistan ve Ermenistan Cumhuriyeti'ne seyahatlar düzenlendi. O dünya rezervleri ve imkanları hakkında zengin materyaller topladı ve Ermenistan'ın mandası lehine aynı iddiaları tekrarladı.

Kulislerin arkasında başka bir önerinin biçimlendirildiğini (formüle edildiğini) tarihten biliniyor ki, bunun amacı Ermeni sorununun çözümünü engellemekti ve şöyle denilirdi: "Ermeniler ve Ermenistan için bir msnda değil, Ermeniler için bir manda, Ermenistan için başka bir manda." Bu öneride manda ile kastedilen yardım değil, kontrol idi. (3)

Bu ve diğer meselelerin tartışılmasına paralel olarak, Ermeniler Ermenistan'a ekonomik ve askeri yardımın sağlanmasını talep ederek, böylece Ermenistan'ın bağımsız bir devlet olarak nihai özgürleşmesini ve kurulmasını mümkün kılacaktı.

Kemalistlerin bir "manda" arama/bulma ihtiyacı duymadıkları, onların Bolşeviklerden parasal ve askeri, danışma, bol bol siyasi yardım şeklinde manda almaları dikkat çekicidir ki, böylece 16 Mart 1921'de imzalanan Kemalist-Bolşevik ve Anglo-Bolşevik antlaşmaları nihai biçimlerini almış oldular. (4) (5)

Lakin Ermenistan'ın mandası konusuna tekrar dönelim. 24 Mayıs 1920'de ABD Başkanı Wilson, Ermenistan'ın mandasını kabul etme önerisiyle ABD Kongresi'ne başvurdu. 1 Haziran'da ABD Senatosu, Başkan Wilson'un Ermenistan mandasını devralma önerisini 62 oya karşılik 233 oyla reddetti.

Bugün görebildiğimiz gibi, bu reddetmenin sadece Ermeniler ve Ermenistan için değil, aynı zamanda Büyük Orta Doğu'daki tüm halkların ve ülkelerin tarihi ve kaderi için de ciddi sonuçları oldu. Kongre üyeleri çok büyük bir hata yaptılar. "Ancak kongre üyeleri, General Harbord'un vardığı o sonucu; kehaneti dikkate almadılar ki, şöyle denilmektedir: "Manda için milyonlar harcamak, gelecek savaşlarda milyardlar harcamaktan daha iyidir". Bu güne kadar Ortadoğu'da Amerika'nın binlerce milyarı harcandı ve Başkan Trump'a göre 7 trilyon ya da 7 bin milyar. Ve daha da harcanmaya devam edilecek "Harbord Misyonu" raporunun ciddi bir şekilde incelenmemesi ve mandanın kabul kabul edilmemesi nedeniyle." (6)

Bununla birlikte, Ermenistan'ın mandasını kabul etme sorunu 29 Mayıs 1920'den 1 Haziran tarihine kadar ABD Senatosu'nda tartışıldı; bu da, ABD'nin fiilen (de facto) Ermeni toprakları ile ilgili Ermenistan devletinin haklarını ve unvanını tanıdığı ve bu nedenle Osmanlı İmparatorluğu'nun bu bölgelere hakkı ve unvanı geçersiz saydığı anlamına geliyor.

İşte budur, ABD Senatosu'nda Ermenistan mandasının tartışma gerçeğinin hukuksal-siyasal temel içeriği, anlamı ve önemi.

Tigran Pashabezyan

Batı Ermenistan Cumhuriyeti (Ermenistan) Başbakanı

29 Mayıs 2020



Ermeniceden çeviren: Vrezh Kosayan

-------------------

Ծանոթագրություն

1. Փարիզի հաշտության կոնֆերանսի առաջին որոշումներից էր (1919 թվականի հունվար) Գերմանիային զրկել գաղութներից։ Բանաձեւում նաեւ ասվում էր, որ դաշնակիցներն ու նրանց հետ կապված երկրները համաձայն են, որպեսզի Հայաստանը, Սիրիան, Միջագետքը, Պաղեստինը եւ Արաբիան լիովին բաժանվեն Օսմանյան կայսրությունից, ընդսմին մատնանշվում էր, որ թուրքերը իրագործել են հայերի եւ այլ ենթակա ժողովուրդների սարսափելի կոտորած։ Աֆրիկայի եւ խաղաղօվկիանոսյան կղզիների թույլ զարգացած գերմանական գաղութները, համարվելով ինքնակառավարման անընդունակ տարածքներ, կարիք ունեին եվրոպական երկրների երկարամյա ղեկավարության։ Մյուս կողմից, Օսմանյան կայսրության որոշ ժողովուրդներ, ինչպես հայերն ու արաբները, զարգացման այն աստիճանի էին հասել, որ նրանց օգնությունը որպես անկախ ազգերի, կարող էր իրականացվել նրանց նկատմամբ մանդատ ընդունած երկրների օգնությամբ՝ մինչեւ որ նրանք կկարողանային գոյություն ունենալ ինքնուրույն։

Տես, Հայաստանի մանդատ (1920), https://hy.wikipedia.org/

2. 1920 թ. ապրիլ 24-ին Սան-Ռեմոյում ապագա հայկական պետության սահմանների մասին ընդունվում է Լլոյդ Ջորջի նախագիծը, որն ուղարկվեց Վիլսոնին: Նախագծում ասվում էր.

«ա) Դիմել պրեզիդենտ Վիլսոնին, որպեսզի Ամերիկայի Միացյալ Նախագահները ընդունեն Հայաստանի մանդատը այն սահմաններում, որոնք տրված են Թուրքիայի հետ հաշտութեան պայմանագրի նախագծի առաջին տարբերակում:

բ) Եթե Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները չկամենան ընդունել մանդատը, Միացյալ նահանգների պրեզիդենտին խնդրվում է հանդես գալ իբրեւ միջնորդ Հայաստանի սահմանների հարցում, ինչպես ասված է ստորեւ բերվող նախագծային հոդվածում:

գ) Հետեւյալ իմաստով հոդված պետք է մտցվի հաշտության պայմաններում՝ Հայաստանի վերաբերյալ:

Թուրքիան, Հայաստանը եւ մյուս բարձր պայմանավորվող կողմերը համաձայն են դիմել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտի միջնորդությանը Թուրքիայի եւ Հայաստանի սահմանների հարցում՝ Էրզրումի, Տրապիզոնի, Վանի եւ Բիթլիսի վիլայեթներում եւ ընդունել այդ առթիվ նրա որոշումը, ինչպես նաեւ որեւէ պայման, որ նա կառաջարկի դեպի ծով Հայաստանի անկախ պետության ելքի մասին»:

1920 թվականի մայիս 17-ին Վիլսոնը տալիս է իր համաձայնությունը։

Տես, Լենդրուշ Խուրշուդյան, «Հայաստանի բաժանումը 1920 թվականին», ԵՊՀ, Երեւան, 2002, էջ 104-109:

3. Տես, «Այդ անտանելի հայերը», Լինկոլն Սթեֆընսի հարցազրույցը Լոուրենս Արաբացու հետ։

https://www.academia.edu

4. 1920 թ. օգոստոսի 24-ին Գ. Չիչերինի եւ Բեքիր Սամի բեյի միջեւ նախաստորագրվեց խորհրդա-թուրքական մերձեցման գաղտնի պայմանագիրը, որն իր սուր ծայրով ուղղված էր Հայաստանի դեմ: Պայմանագրի նախագծով Խորհրդային Ռուսաստանը ճանաչում էր մինչեւ 1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը եղած պետական սահմանը, այլ խոսքով` ոչ միայն Առաջին աշխարհամարտում ռուսական զորքերի կողմից գրավյալ արեւմտահայ նահանգների, այլեւ արեւելահայ Կարսի մարզի ու Արդահանի վերադարձը Թուրքիային:

Նախաստորագրված պայմանագրից անմիջապես հետո Անգորա վերադարձած թուրք արտգործժողկոմն իր հետ տարավ խորհրդային կառավարության դրամական առաջին մասնաբաժինը` մեկեւկես միլիոն ռուբլին՝ ոսկով:

Խորհրդային կառավարությունը Բաքու-Նախիջեւան, Նովոռոսիյսկ-Տրապիզոն, Օդեսա-Սամսուն եւ այլ ցամաքային ու ծովային գծերով քեմալականներին անընդհատ մատակարարում էր շատ մեծ չափերի հասնող զենք, ռազմամթերք, դրամ-ոսկի, ցույց տալիս զինվորական խորհրդատվություն եւ դիվանագիտական աջակցություն: Ոչ լրիվ տվյալներով՝ 1920 թ. ամռանը քեմալականները բոլշեւիկներից ստացան 6․000 հրացան, 5 մլն. փամփուշտ, 17․600 արկ, սեպտեմբերին՝ 200․6 կգ ձուլածո ոսկի, հոկտեմբերին՝ 16 վագոն հրացան ու փամփուշտ, որոնք շոգեմակույկներով Տուապսեից փոխադրվեցին Տրապիզոն ու բաժանվեցին հայկական ռազմաճակատ մեկնող չեթեներին: Այդ օգնությունը շատ ավելի մեծ չափեր ընդունեց հետագայում` 1921-1922 թթ.:

Տես, Արարատ Հակոբյան, Հայաստանը «բոլշեւիկյան մուրճի եւ թուրքական սալի միջեւ», Aparaj.am, 15.06.2018։

5. Մարտի 16-ին Անգլիան ստորագրեց համաձայնություն Սովետների հետ, որով վերջինները պարտավորվում էին անգլիական գաղութներում հրաժարվել քարոզչությունից, իսկ անգլիական կառավարությունը պարտավորվում էր չպաշտպանել այն նորակազմ պետություններին, որոնք կազմված էին նախկին ռուսական կայսրության երկրներից: Դա առաջին հարվածն էր Հայաստանին, որովհետեւ Անգլիան արդեն պարտավորվում էր չօգնել հայերին՝ իրենց անկախությունը վերականգնելու պայքարում: Լոնդոնի խորհրդաժողովի հետ միաժամանակ Մոսկվայում տեղի էր ունենում խորհրդաժողով Խորհրդային Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ: Բանակցությունները հանգեցին ռուս-թուրքական դաշնագրի, որը կնքվեց 1921 թվականի մարտի 16-ին, այսինքն՝ ճիշտ նույն օրը, երբ ստորագրվեց ռուս-անգլիական համաձայնությունը:

Տես, Ալեքսանդր Խատիսյան, «Հայաստանի Հանրապետության ծագումն ու զարգացումը»։

http://www.aniarc.am/2019/07/28/

6. Տես, Յարութ Չէքիճեան, «Անդրադարձ. Հայաստանի Հանրապետութիւն - 100-ամեակ. Ինչպէ՞ս Մերժուեցաւ Հայաստանի Հոգատարութիւնը»: http://lousavor-avedis.org



 

 

 

 

 

 

 

Добавить комментарий

Plain text

  • HTML-теги не обрабатываются и показываются как обычный текст
  • Адреса страниц и электронной почты автоматически преобразуются в ссылки.
  • Строки и параграфы переносятся автоматически.
CAPTCHA
Тест для фильтрации автоматических спамботов
Target Image